สวัสดีค่ะ คุณแม่น้องเม. เฮี้ยงเองค่ะ คุณแม่น้องเอมิจัง ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เข้ามาอ่านบล็อคของคุณแม่ค่ะ ตกลงว่าน้องเรียนที่ไหนค่ะ ดีใจด้วยนะคะ น้องเมเก่งขึ้นแล้ว เราคนเป็นแม่ก็อดภูมิใจในตัวลูกของตัวเองไม่ได้. อันนี้เราก็เป็นเหมือนกัน น้องคงจะปรับตัวกับเพื่อนและโรงเรียนได้แล้ว คิดว่าคงจะเรียนอย่างมีความสุขแน่ๆ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ เคยรู้จักกับเพื่อนผู้ปกครองสมัยอนุบาลลูกเค้าก็มีปัญหาว่าไม่กล้าแสดงออก ไม่มั่นใจในตัวเอง ทำอะไรก็กลัวว่าจะผิดไปหมด ล่าสุดเค้าสอบติดสำรอง ที่ร.ร.สาธิต มศว. แต่ว่าไม่โดนเรียกตัว เลยไปเรียนต่อโรงเรียนอินเตอร์ น้องเค้าเป็นคนนิ่งเงียบไม่พูด ไม่แสดงออก (สงสัยว่าคงจะนิ่งมากเลยทำคะแนนสอบได้ดี. )แต่คุณแม่เค้ากลุ้มใจมากว่าลูกเค้าไม่พูดไม่กล้า จนบางที พี่ผปค. ก็มีอารมณ์โกรธบ้างที่ลูกกลัวจนเกินเหตุ ยิ่งไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์ถ้าไม่พูดก็ไม่รู้ว่าจะสื่อสารกันอย่างไรดีกลัวมีผลต่อการเรียน. ล่าสุดเห็นว่าจะพาไปปรึกษาจิตแพทย์เด็ก แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างยังไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เห็นไหมค่ะ ถ้าคนที่ไม่เคยเจอปัญหาลูกๆเป็นแบบนี้ก็คงจะเข้าใจได้ยากเหมือนกันนะคะ เพราะฉะนั้นน้องเม. แจ๋วแล้วค้า... คิดถึงนะค่ะ

หวัดดีค่ะคุณแม่น้องเอมิจัง ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านคนแรกเลย จริงๆเข้ามาอ่านบล็อคคุณเฮี้ยงหลายตอนแล้วค่ะ เขียนเก่งจังค่ะ ส่วนตัวอยากเขียนนานแล้วแต่ไม่ค่อยมีเวลา พอดีได้โอกาสว่าน้องเมเค้าเรื่องพัฒนาการดีขี้นเลยอยากเขียนให้คนอื่นได้ดีใจกับเราด้วย และก็เผื่อใครมีลูกที่คล้ายๆน้องเม จะได้มีกำลังใจนะค่ะ ส่วนน้องเม ก็เรียนที่เดิมค่ะ เสียดายไม่ได้ไปเรียนกับพี่เอมิ และน้องยูริ ช่วงนั้นพ่อเค้ากำลังมีปัญหานิดหน่อยว่าจะเอายังไงดีค่ะระหว่าง กทม กับ ชลบุรี

ดีใจนะค่ะที่ได้คุยกันอีก คิดถึงเช่นกันค่ะ

เย้..น้องเมทำได้แล้ว เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเรื่องแค่นี้จะเป็นเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ปลื้มอิ่มใจไปหลายวันเลย

บอกเขาแบบไม่ต้องอายเลยนะคะว่าเราภูมิใจในตัวเขาแค่ไหน (บอกบ่อยๆได้เลยลูกชอบฟัง ^_^) ว่าแม่มั่นใจในตัวลูก

เพื่อสร้างพลังให้เขากล้าทำเรื่องอื่นๆอีก แล้วในระหว่างที่คุณแม่รอคอยให้ความกล้าของน้องเมเผยออกมานั้น

ได้มีการกระตุ้นหรือมีเทคนิคการฝึกฝนอย่างไรบ้างไหมคะ..หรือเขาได้แรงบันดาลใจอะไรมา เพื่อเป็นประโยชน์

กับเด็กๆที่ยังขี้อายอยู่ได้พัฒนาก้าวข้าม กำแพงความขี้อายออกมาได้เหมือนที่น้องเมทำได้แล้ว