ผ่านมาแล้วเมื่อวันที่ 16 ก.ค. 2556 วันดีๆของเอมิจังและเพื่อนๆอีกหลายคน ที่คุณแม่อดไม่ได้ที่จะต้องย้อนมาบันทึกเรื่องราวเอาไว้      งานรับเกียรติบัตรสำหรับนักเรียนที่มีผลการเรียน ความประพฤติดี และทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียน      ปีนี้มีการซ้อมรับแบบย่อยๆของแต่ละห้องก่อน เห็นซ้อมอยู่หลายครั้ง จากนั้นจึงมารวมซ้อมย่อยแบบจริงจังของแต่ละระดับชั้นปีตั้งแต่ป.2-ม.6 . นอกจากนั้นก็มีวันซ้อมจริงอีก คล้ายๆกับงานรับปริญญาเลย         สำหรับเด็กผู้ชายนั้นง่ายมากเลยแค่ตัดผมให้สั้นเรียบร้อยแต่งตัวให้เรียบร้อย.     แต่ของผู้หญิงนั้นคนที่ผมยาวต้องถักเปียให้เรียบร้อย เรื่องการถักเปียเนี่ยเป็นปัญหาสำหรับดิฉันมากเพราะว่าผมของเอมิเส้นเล็กและลื่นด้วยลองจับถักเปียเองแล้วไม่ได้ซักทีทำยังไงดีน้า     มีคุณป้าแม่บ้านที่เจอกันทุกวันชื่อป้าแต๋ว (ขยันมากๆๆ). พอได้ยินว่าคุณแม่ถักเปียไม่เป็นไม่ได้สักที       เลยเสนอตัวสอนถักเปียให้ แบบว่าถักผมของคุณป้าให้ดูเลย เหมือนจะง่ายๆเลยอ่ะ จับไขว้ไปไขว้มา ลองทำกับผมลูกดูปรากฎว่า เละ   เลยขอยอมแพ้ยกธงขาวขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ที่ดูแลให้ช่วยจัดการให้เช้าวันที่รับเกียรติบัตร.       วันนั้นรีบไปแต่เช้า(ดูเหมือนว่า จะเช้าเท่าทุกๆวันนั่นแหละเพราะไปเช้าทุกวันเป็นปกติอยู่แล้ว) รีบทานข้าวให้เสร็จ(ตอนนี้ตัวอยู่โต๊ะอาหารแต่ใจอยู่บนอาคารเรียนแล้ว อยากไปหาอาจารย์เร็วๆ).     เอมิรีบไปหาอ.จรรยาพรที่ห้องของน้องป. 1ให้ช่วยถักเปียให้ งานนี้แม่เลยรอดตัวไป        เด็กๆบางคนผู้ปกครองก็พาไปเข้าร้านทำผมไปถักเปียมา. สวยทีเดียว แต่ดิฉันไม่รู้ว่าจะพาไปทำที่ไหนก็อาศัยความเอื้อเฟื้อและความน่ารักของเหล่าบรรดาอาจารย์ที่มารวมพลังกันช่วยถักผมเปียให้เด็กๆให้เรียบร้อยผ่านไปด้วยดี.  ไม่ต้องเสียสตางค์เพิ่ม(มันดีตรงนี้แหละเนอะ แล้วลูกๆก็มีโอกาสไปเจออ.ที่เคยสอนด้วยจะได้มีโอกาสคุยกัน)

ปีนี้มีคนรับเกียรติบัตรพอๆกับทุกครั้งที่เคยจัดมา เด็กนักเรียนบางคนที่เคยได้ก็ไม่ได้    ก็มี  แต่บางคนที่ไม่เคยได้ก็อาจจะได้รับประเภทความประพฤติดี. หรือการเรียนดีเพิ่มขึ้นมา ก็ต้องขอแสดงความยินดีกับรางวัลของความสำเร็จในปีที่ผ่านมาด้วยนะค่ะ.   สำหรับน้ำหวานเพื่อนของเอมิได้รับสองใบเลยคือ ประเภทที่1กับประเภทสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนเพราะเมื่อปีที่แล้วเคยไปแข่งขันการพูดด้านภาษาอังกฤษของภาคตะวันออกมา       ส่วนเอมินั้นได้แบบประเภทที่1 คือผลการเรียนเด่นความประพฤติดี เกรดเฉลี่ย 4.00ทุกวิชา (ทำได้ยังไงอ่ะ)เคยได้เจอผู้ปกครองบางท่านเมื่อตอนที่รู้้ผลการสอบช่วงที่ได้สมุดพกมาใหม่ๆเข้ามาคุยด้วย แซวว่าให้ลูกกินอะไรเนี่ย เรียนได้้เกรด4ทุกวิชา. ทั้งศิลปะวาดรูปก็ได้ที่1.  เป็นทั้งนักกีฬาโรงเรียน แถมยังเล่นดนตรีก็ได้(อะคูเลเล่). ตั้งใจเรียนเวลาคุณแม่ยังไม่มาก็นั่งทำการบ้านรอก่อน ถ้าไม่มีถึงจะไปวิ่งเล่น  โอโห้ ฟังแล้วหัวใจพองโตขึ้นเป็นกอง. ต้องขอบคุณคำชมมากมายจากผู้ปกครองหลายๆท่านซึ่งเป็นเหมือนกำลังใจที่ส่งผ่านกันมาให้คุณแม่รู้สึกดีๆที่ลูกเติบโตขึ้นได้อย่างดี       ไม่มีปัญหาและพร้อมจะเป็นต้นกล้าที่เติบโตขึ้นในสังคมที่เปลี่ยนแปลงอยู่ทุกๆวัน  ตัวคุณแม่ก็ขอส่งผ่านกำลังใจไปยังผู้ปกครองหลายท่านๆด้วยให้มีพลังกายพลังใจในการเลี้ยงดูอบรมลูกๆให้เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนแล้วความเก่งจะตามมาเอง

โดยส่วนตัวแล้วดิฉันอาจจะโชคดีหน่อยตรงที่ไม่ได้ทำงานประจำ.     เลยมีโอกาสได้ดูแลลูกสาวสองคนอย่างใกล้ชิดสนิทแนบแน่น.   รู้ทุกเรื่องทุกอย่างที่ลูกได้ประสบพบเจอเลยมีโอกาสที่จะได้เป็นทั้งคุณแม่และเพื่อนที่ปรึกษาอยู่ตลอด       เวลาที่ลูกจะทำอะไร ดิฉันจะเปิดโอกาสให้ลองคิดและลงมือทำเองดูก่อน   เมื่อทำไปได้สักพักแล้ว.  สิ่งที่ดิฉันจะพูดอยู่ติดปากเลยคือ. ต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม หากเค้าทำเองได้ ก็บอกไม่ต้องการค่ะ.   แต่หากมีปัญหาก็จะช่วยแนะนำให้ลูกว่าต้องทำอย่างไร. สุดท้ายหากว่าลูกยังทำไม่ได้ก็ต้องให้กำลังใจแล้วเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง        โชคดีที่เอมิเป็นคนคล่องแคล่ว. หัวไว มีความคิดสร้างสรรค์ ร่าเริงตลอด มีความเป็นนักสู้และมีความรับผิดชอบสูงมาก. ดิฉันจึงไม่ต้องเหนื่อยมาก กับการเคี่ยวเข็ญให้ตั้งใจเรียน เพราะเคยปลูกฝังเรื่องการรักการเรียนและการอ่านมาตั้งแต่ยังเล็กๆ. เอมิจึงเห็นความสำคัญของการเรียนและการหาความรู้ ประสบการณ์ต่างๆใส่ตัวเองเสมอ. ความคิดเกี่ยวการเพิ่มทักษะ ความสามารถพิเศษต่างๆ ดิฉันจะบอกลูกว่ามันเหมือนเครื่องประดับที่ติดตัวไปกับเราตลอดทำให้เราดูดี   และมันก็สมารถแปรเปลี่ยนมาเป็นอาวุธทางปัญญาที่จะมาคอยช่วยเหลือเราเวลาที่เราลำบากคับขัน.        ความรู้และความสามารถด้านต่างๆต้องฝึกฝนเรียนรู้ เราต้องเก็บสะสมไว้โดยที่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราจะได้หยิบอาวุธที่เราสะสมไว้มาใช้ตอนไหน แต่เราเตรียมพร้อมไว้เป็นเรื่องดีที่สุดแล้วหนูก็จะไม่ลำบากเมื่อต้องเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆตามลำพัง

เอมิเป็นเพียงเด็กธรรมดาๆๆคนหนึ่งเหมือนเด็กทั่วๆไป.     เค้าไม่ได้เก่งมากแต่อาศัยความตั้งใจ. ใฝ่เรียนรู้สนใจในทุกๆเรื่อง และพร้อมที่จะเรียนรู้เลยทำให้เธอทำอะไรๆต่างๆ ได้มากมายหลายอย่างหลายทักษะ แนวการสอนลูกของดิฉันคือ พยายามที่จะรักษาสมดุลทั้งศาสตร์และศิลป์ ให้เท่าๆกันอย่างละครึ่งๆโดยดูจากพฤติกรรมและความรู้สึกความสุขความสนุกของลูกประกอบกับสิ่งที่ควรจะทำและควรจะเป็น . เลยเป็นอะไรที่มันพอดีๆไปทุกๆด้าน ไม่มากไม่น้อย           ความยากคือการดูแล สังเกตพฤติกรรม. อารมณ์และความต้องการของลูก แล้วจัดให้มันสมดุล. ซึ่งหลักๆคือการบริหารเวลาให้ถูกที่ถูกทาง ถ้าทำได้ตามแผนจะดีมากๆ.         เรียกว่างานก็เสร็จ คนทำก็แฮปปี้. (คำว่างานของดิฉันหมายถึง กิจกรรมหรือการกระทำใดๆก็ตามที่ได้รับมอบหมายหรือตั้งใจจะทำให้สำเร็จ )

การเลี้ยงลูกไม่ได้มีสูตรสำเร็จที่ตายตัวเพราะคนในโลกนี้ไม่เหมือนกัน         แต่สิ่งที่ดิฉันมีความศรัทธาอย่างมากที่นำมาใช้คือ. ความรักความปรารถนาดีที่เรามีต่อลูกของเราอย่างเหลือล้น.     เพื่อลูกเราทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง. ความรักเป็นตัวผลักดันให้เราสนใจชีวิตของลูกๆว่า.    เค้าจะฝึกดำเนินชีวิตของตัวเองได้อย่างไรถ้าหากว่าวันหนึ่งเค้าไม่มีเราอยู่เคียงข้าง เพราะเค้าต้องเติบโตและเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเค้าเอง.           ดิฉันยังคงเชื่อในความรัก ความรักที่แม่มีให้ลูก และลูกๆมีให้คุณแม่คุณพ่อ.      มันเป็นพลังบวกที่จะทำให้เราคิดสร้างสรรค์ทำเรื่องดีๆให้กับลูก. แล้วลูกก็อยากทำเรื่องดีๆให้คุณพ่อคุณแม่ได้ชื่นชม.    แต่อย่าลืมว่าเหรียญมีสองด้าน.     หากว่าเราใช้พลังความรักในด้านลบมันจะทำลายทุกอย่าง อย่างรุนแรง. การทำอะไรด้วยความรักลูกแบบผิดๆอาจทำให้ลูกแย่ไปเลยก็ได้.         ผู้ปกครองหลายๆท่านมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องลูกหลากหลายมาก. ดิฉันก็ขอเป็นกำลังใจเอื้อเฟื้อคำตอบทุกๆข้อสงสัยที่จะมาแชร์กันในกลุ่มแม่ๆนะค่ะ บางทีการได้คุยกับเพื่อนผู้ปกครองด้วยกันก็ช่วยเปิดมุมมองใหม่ๆและเปิดตาเปิดใจให้กว้างขึ้น ขนาดดิฉันเองก็มีปัญหาค่ะแต่เราก็ต้องเดินหน้ากันต่อไปค่ะ

สุดท้ายต้องขอขอบใจเอมิจังลูกที่น่ารักที่ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี. ต้องขอบคุณอาจารย์ประจำชั้นป.3 ที่ดูแลอบรมสั่งสอนอย่างใกล้ชิด(ช่วยฝึกความเก่งด้วยการจ่ายงานหลายๆอย่างและหลายรูปแบบให้ทำเองจริงๆ. ดูแลรับผิดชอบงานของตัวเอง มอบโอกาสการเรียนรู้และประสบการณ์ดีๆให้).นับได้ว่าป.3. เป็นปีทอง สำหรับเอมิจังเลยก็ว่าได้เพราะเธอได้มีโอกาสได้ทำกิจกรรมเยอะมาก. แล้วการเรียนก็ดีด้วย.   ขอขอบคุณอาจารย์ประจำวิชาที่ให้ความเอ็นดู เจ้าลูกลิงตัวน้อยๆคนนี้ให้ผ่านพ้นป.3มาด้วยความภาคภูมิใจเป็นอย่างดี ขอบคุณผู้ปกครองที่สนิทๆกันหลายคนที่มอบน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ช่วยเหลือให้คำปรึกษา และแบ่งปันในยามที่ต้องการให้แก่กันและกันนะค่ะ. ปีนี้อยู่ป.4 แล้ว.  ต้องกลับมาตั้งสติ.  มาตั้งใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆกันต่อนะค่ะ โชคดีทุกๆท่านเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ