เมื่อเย็นวันจันทร์ที่ผ่านมา คุณแม่ได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ห้องพยาบาลว่า ลูกสาวมีอุบัติเหตุ เป็นแผลที่คิ้วกับหน้า นอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล ได้รับโทรศัพท์ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน.  ทำให้อดที่จะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วที่เอมิเคยโดนเพื่อนผลักตรงสนามเด็กเล่นล้มปากแตกเหงือกเปิด ปากเจ่อ อยู่หลายวัน.  กว่าจะผ่านเหตุการณ์ลุ้นว่าลูกสาวตัวเองจะเป็นสาวฟันหลอหรือเปล่า.    มาคราวนี้เป็นลูกสาวคนเล็กเองที่โดน    อาจารย์บอกว่านัตสึมีแผลที่หน้าแต่ส่วนอื่นไม่เป็นอะไร.        คุณแม่รีบไปที่ห้องพยาบาล เห็นนัตสึนอนอยู่มี. cold. pack. ประคบเย็นปิดหน้าไว้ซีกซ้าย. คิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรมาก แต่พอลูกยกcold. Pack. ออก คุณแม่ตกใจเลยพร้อมกับอึ้งไม่รู้จะตอบลูกว่าอย่างไร เพราะนัตสึถามว่าหน้าหนูเป็นยังไงบ้าง. คุณแม่มีกระจกไหมหนูอยากรู้ว่าหน้าเป็นยังไง คุณแม่บอกว่าไม่มีกระจก.  นัตสึตื้อว่า. เอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปหน้าของหนูให้ดูหน่อย เลยเอามาถ่ายให้นัตสึดู.  เมื่อนัตสึดูสภาพตัวเองผ่านรูปในโทรศัพท์.  เกิดอาการอึ้ง.  ร้อง อุ้ย...  โอโห้  ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..บอกว่า ทำไมวันนี้ตัวเองโชคร้ายจัง. ทำไมต้องเป็นหนูด้วย...และคำคร่ำครวญอีกบลา.ๆๆ...มากมาย. ถามนัตสึว่าร้องไห้ไหม. นัตสึบอกว่าไม่ร้อง.  รู้สึกหน้าชาๆ. มีปวดแผลเหมือนกัน. เลยบอกอาจารย์พยาบาล. ให้ยาแก้ปวดทาน.  สภาพหน้าของนัตสึ ใครที่ได้เห็นก็ต้องตกใจเพราะว่าเป็นแผลขรูดถลอกที่เหนือคิ้ว. เปลือกตาบนและขอบตาล่าง. แก้มซ้ายทั้งหน้า. จมูกและใต้ปีกจมูกด้านซ้าย.ริมฝีปากด้านในแตก. เหนือปากมีรอยถลอก หน้าแดงช้ำ.   นี่โดนหนักขนาดนี้เชียวเหรอ???  ถามลูกเบื้องต้นบอกว่าไม่ได้ล้มเองแต่มี......  มาผลักชนล้ม. หลังเกิดเหตุก็มีคุณป้าผปค.กับน้อง....พากันมาส่งที่ห้องพยาบาล. แล้วน้อง... เค้าก็กลับบ้านไป.   ถามลูกว่าเล่นกับเค้าเหรอ. ลูกบอกว่าไม่ได้เล่นกับเค้า. ประมาณว่า. เค้าก็เล่นของเค้า.    เราก็เล่นของเรา.  แต่นับว่าเป็นคราวเคราะห์โดยแท้ที่ดันมาเล่นตรงบริเวณเดียวกัน เลยเป็นเรื่องขึ้นมา(ภาษาชาวบ้านที่หลายคนๆบอกกับคุณแม่คือประมาณว่า. ซวยแท้ๆๆเลยนะเนี่ย). พอออกมาหน้าห้องพยาบาลถึงได้รู้ว่าพี่ผปค.ที่ช่วยพานัตสึมาที่ห้องพยาบาลเป็นพี่ที่คุณแม่รู้จักพอดี.  เลยขอบคุณพี่..ที่พาลูกเรามาห้องพยาบาลด้วย..

เมื่อรับนัตสึออกจากห้องพยาบาลถามว่าเราจะไปโรงพยาบาลดีไหม นัตสึคิดว่ายังไงดี. นัตสึบอกว่าไม่เป็นไร. กินยาแก้ปวดแล้ว แผลอาจารย์ก็ทำให้แล้ว อยากกลับบ้านไปนอนมากกว่าตอนนี้อยากนอนพักมากเลย. เราเลยเดินกลับคอนโดที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนกันอย่างเงียบๆ ผ่านสายตาหลายคู่ที่มองหน้านัตสึด้วยความสงสัยและทำปากร้องอุทาน ว่า. หน้าไปโดนอะไรมาถึงได้ยับเยินขนาดนี้. เราก็ได้แต่ยิ้มๆแล้วก็กลับคอนโด

เหตุการณ์เกิดเมื่อตอน4 โมงเย็น นัตสึกินยาแก้ปวดไป. ผ่านมาจนกระทั่งใกล้ 1 ทุ่ม แม่เจ้าประคุณบอกว่าปวดตากับแผลตรงจมูก. คุณแม่สังเกตุว่า ขอบตาล่างเริ่มบวมแล้ว นัตสึบอกว่าชักลืมตาได้ไม่ค่อยเต็มที่. คราวนี้เลยต้องโทรบอกคุณพ่อให้รีบมาพานัตสึไปหาหมอ ดีกว่า.  ซึ่งคุณพ่อก็ทำงานอยู่แถวโรงงานสำโรง สมุทรปรากร. ขับรถมาที่ชลบุรี กว่าจะมาถึง กว่าจะพากันขับรถเข้าไปในตัวเมืองของชลบุรีเพื่อไปหาหมอ.  กว่าจะเสร็จกลับมาที่คอนโดก็ปาไปเกือบ4ทุ่ม การบ้านก็ยังไม่เสร็จ หน้าก็เจ็บ ตาก็ปวด. เลยบอกว่า. นอนพักก่อนดีกว่า.  เดี๋ยว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันว่าจะไปโรงเรียนไหวไหม. นัตสึไม่ยอมหยุดเรียน. เธอไม่อยากเสียการเรียน แขนขาไม่ได้เป็นอะไรเป็นแผลที่หน้ากับตาบวมเท่านั้น สู้(โว้ย). ประมาณนั้น. ปวดก็กินยาเอา.   เมื่อลูกไหวแม่ก็ให้ไป. ไปก็ไป

ตอนเช้าต้องรีบตื่นหน่อยเพราะคุณพ่อเข้างานที่สมุทรปราการตอน7.30  น.  และเราไม่อยากให้นัตสึเดินไปโรงเรียนเอง หน้าก็ยังระบมอยู่. อากาศหน้าหนาวช่วงนี้ก็ทั้งหนาวและมีลมโกรกด้วย เลยออกตอน6.40น.  เพื่อที่คุณพ่อจะได้ไม่ไปทำงานสายและนัตสึไม่ต้องโดนแดดโดนลม.    ถึงที่โรงเรียน พานัตสึไปส่งที่ห้องฝ่าด่านคำถามมากมายจากเพื่อนๆพี่ๆของนัตสึและเอมิ.   ทั้งเพื่อนผปค.ที่ทั้งรักใคร่ และสงสัย ไม่อยากพูดอะไรมาก ได้แต่ขอบคุณที่เป็นห่วงลูกเรา. และเพื่อนผปคหลายท่านพากันแนะนำยาดีๆให้เอามาลองทาดูเพราะแผลที่หน้ามีหลายจุดเป็นเด็กผู้หญิงด้วยถ้าเกิดมีแผลเป็นล่ะก็คงจะไม่งามแน่ๆ. ได้แต่ขอบคุณในความห่วงใยและสายตาที่ส่งกำลังใจมาให้ลูกเราที่เราสัมผัสได้

วันนั้นอาจารย์ประจำชั้นโทรมาว่าสอบถามแล้ว ว่าเล่นด้วยกันกับ....  แล้วน้องก็ตกล้มลงมา ให้ขอโทษกันกับ....   มันเป็นอุบัติเหตุ. ให้เค้า.... บอกพูดว่า. ขอโทษนะแล้วก็ ให้อภัยกันไป แล้วก็จะได้เคลียร์จบเรื่อง   เป็นสเตปเลย.  คุณแม่เลยต้องขอคุยกับ...แล้วก็ ผปค...    เมื่อได้เจอกับผปค..ตอนเย็นและได้มีโอกาสคุยกันถึงรู้ว่า. น้อง...ไม่ได้บอกผปค.ของตัวเองว่าตัวเองไปทำอะไรไว้บ้าง. ผปค.เพิ่งมารู้ตอนหลังที่อาจารย์ติดต่อให้มาคุยกับดิฉัน??????  น้องเค้าคิดอย่างไรค่ะ????  ถ้าดิฉันไม่ได้แจ้งว่าขอพบกับผปค.น้อง...  ทุกอย่างคงเหมือนกับสายลมร้ายๆที่เข้ามากระแทกหน้าของนัตสึแล้วก็ผ่านหายไปอย่างงั้นหรือ???

ดิฉันบอกไม่ถูกว่าจะตอบนัตสึว่าอย่างไรกับคำถามว่า.  . ทำไมเค้าโชคร้ายจัง?.  ทำไมน้อง..ต้องมาชนเค้าด้วย? หนูก็เล่นของหนูอยู่ดีๆ.  ทำไมเหตุการณ์แย่ๆต้องมาเกิดกับเค้าด้วย?   แล้วแผลที่หน้าหนูจะหายเมื่อไหร่?   หนูไม่อยากกินยา!!!!แหวะ.   ทำไมหนูถึงเล่นกลางแจ้งกับเพื่อนๆไม่ได้?   ทำไมหนูอ้าปากไม่ขึ้น.  แปรงฟันก็ลำบาก. เจ็บแผลปากแตก?  กินข้าวก็ต้องระวังเลอะผ้าปิดแผล. จะกินโจ๊ก. ก็ใช้หลอดดูดเอาเพราะไม่งั้นเลอะแผลแน่ๆๆ.   อาบน้ำก็ต้องระวังแผลไม่ให้ถูกน้ำ. จะเล่นกีฬากลางแจ้งในชั่วโมงพละก็ไม่ได้ ??แล้วทำไมคุณแม่ต้องมาห้ามหนูไม่ให้กินนู้นกินนี่ก็ไม่ได้?(ก็แม่กลัวหนูมีแผลเป็นนะสิ).   และอีกหลายสารพัดคำถามโดยเฉพาะคำถามที่ว่า. หนูจะได้ร่วมรายการหม้อข้าวหม้อแกงของช่องไทยพีบีเอสหรือเปล่าเพราะพี่ทีมงานเค้าขอรูปถ่ายกับโปรไฟล์เพิ่ม.  แต่หน้าหนูยังเยินอยู่. โอกาสได้ไปร่วมรายการคงจะยังไม่ใช่ตอนนี้แน่ๆ (เศร้า). แล้วนัตสึก็อยากจะเร่งวันเร่งคืนให้แผลหายเร็วๆๆๆซักที(.  แม่ก็พยายามอยู่เหมือนกัน)

เรื่องแผลที่นัตสึเป็นอยู่ในวัน สองวันแรก ใครที่ได้เห็นแผลจริงทางไลน์ของดิฉันไม่ว่าจะเป็นบรรดาป้าๆๆน้าๆแท้ของนัตสึ บรรดาเพื่อนผปค.  ถึงกับจะเป็นลมว่าอะไรมันจะเยอะขนาดนั้น(นั่นนะซิค่ะ)แต่เมื่อเหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้ว. โทษเด็กก็ไม่ได้ ถึงจะโกรธมากและปี้ดแตกแค่ไหน. ก็คงต้องควบคุมไว้เพราะสังคมไทย ยังไงก็ต้องให้อภัยกัน เพราะว่ายังต้องเจอหน้ากันอยู่ดี. ความรู้สึกที่เสียไป ย้อนเก็บกลับคืนมาไม่ได้. คำขอโทษ รับไว้และเก็บไว้อย่างนั้น สุดท้าย. เราต่างหากที่จะต้องเยี่ยวยาลูกของเราเอง

ตอนแรกๆหมอนัดให้ไปทำแผลทุกวันที่ รพ.  ซึ่ง เราก็ไปในสองวันแรก กว่าจะไป กว่าจะกลับ. เสียเวลามาก. ลูกๆกว่าจะได้อาบน้ำ กินข้าว ทำการบ้าน ดึกดื่นอีกเช่นเคยโดยเฉพาะเอมิซึ่งมีทั้งการบ้านและการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบหน่วยหลายวิชาอยู่. แต่ทำอย่างไรได้เพราะต้องพ่วงกันไปด้วย.  พอมาวันที่ 3 พาลูกไปทำแผลห้องพยาบาลดีกว่าปรากฎว่าอุปกรณ์ไม่พร้อมสำหรับทำแผลหน้าลูกเรา. เลยตามให้คุณพ่อมาพานัตสึไปหาหมอ.   ช่างโชคดีที่คุณพ่อมาประชุมที่โรงงานตรง ฉะเชิงเทราพอดี เลยรอคุณพ่อได้. ไปทำแผลที่รพ.  เสร็จ ขับกลับคอนโดเกือบ4 ทุ่มเพราะรอคิวทำแผลนานมาก. ลูกๆ. ข้าวยังไม่ได้กิน น้ำยังไม่ได้อาบ. การบ้านทำยังไม่เสร็จ. โอ้ว..เหนื่อยไปตามๆกันและพรุ่งนี้คุณพ่อต้องขับกลับไปออฟฟิศที่สำโรงอีก.    สรุปว่า. ดิฉันทำแผลให้ลูกเองดีกว่า. ซื้ออุปกรณ์ทำแผลมาให้ครบทุกอย่าง. ทำเองประหยัดเวลา ไม่ต้องลำบากพึ่งพาใคร ทำได้ดีเท่าท่ี่เราต้องการ ลูกไม่ต้องมาบ่นว่ามึนหัวเวลานั่งรถ(นัตสึเป็นโรค. เมารถอย่างมาก. ถึงมากที่สุด).เวลาลูกคันแผล อยากจะให้เกาตรงไหน ก็จัดการเช็ดด้วยน้ำเกลือเองเลย. แล้วก็ทำแผลให้สะอาด ทายาฆ่าเชื้อให้บ่อยเท่าที่ทำได้ แผลจะได้ชุ่มชื้นและหายเร็วเพราะว่ายาถึง.  ส่วนยาฆ่าเชื้อ หมอก็สั่งเพิ่มเอาตัวที่ดีกว่า ก็ช่วยได้มากเหมือนกัน สรุปว่า. ตนเป็นที่พึ่งของตน(อีกแล้ว).   กับคำพูดว่าขอโทษและยินดีช่วยถ้าหากว่ามีอะไร ดิฉันก็รับฟังและวางไว้อย่างนั้นค่ะ.  สิ่งที่ทำได้คือบอกลูกให้ระมัดระวังมากขึ้น เพื่อนที่เงียบ เรียบร้อย ขี้กลัว ไม่พูดไม่จา ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะรู้จักการเล่นแบบระมัดระวัง สรุปว่าตัวเองก็ต้องระวังหลีกเลี่ยงเพื่อนที่จะเข้ามาเล่นแรงๆด้วย 

งานนี้โทษฟ้าโทษโชคชะตาและความซวย(ตามภาษาชาวบ้านที่บอกกับดิฉัน). ให้ไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอขมาเจ้ากรรมนายเวร ให้ไปแก้ดวงชงเผื่อจะช่วยให้มันดีขึ้นและข้อแนะนำ ข้อเสนอ ต่างๆของเพื่อนพ้องน้องพี่ที่เป็นห่วงเป็นใยซักถามอาการกันมาทั้งเวลาเจอหน้าและทางไลน์ก็ตาม. ทั้งความปรารถนาดีและความช่วยเหลือของเพื่อนๆผปค.ด้วยกันเอง ทำให้รู้ว่าใครพร้อมเป็นเพื่อนแท้. หรือมิตรเทียม.   ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ.  ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนอีกก้าวที่นัตสึและดิฉัน พร้อมทั้งครอบครัวได้เรียนรู้ถึงอะไรบางอย่างอีกแง่มุมหนึ่งของใครหลายๆคนที่เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง. เป็นบทเรียนที่ต้องบันทึกไว้และก้าวข้ามผ่านไปให้ได้.