เมื่อวานนี้เป็นวันเปิดการเรียนพิเศษช่วงวันเสาร์ของโครงการพัฒนาความสามารถวิทย์-คณิต ที่ี่เอมิจังได้ลงทะเบียนไว้. ตอนเช้าพวกเราทั้งครอบครัวก็เลยไปส่งเอมิแต่เช้าหน่อยพร้อมกับซื้ออาหารเช้าไปนั่งทานกันด้วย  เมื่อส่งเอมิจังเข้ากลุ่มที่อาจารย์ได้จัดเสร็จแล้ว ถึงคราวที่จะเป็นเรื่องธุระของคุณพ่อต่อ ด้วยความที่ว่าวันนี้คุณพ่อต้องไปรับแว่นตาที่สั่งตัดอันใหม่ที่ห้างซีคอน แล้วต้องไปพบหมอตาตามนัดที่โรงพยาบาลพญาไท3 ในตอนเย็น. (คุณพ่อผ่าตัดต้อเนื้อที่ตาไปสองครั้งแล้ว)วันนี้คุณพ่อได้ขับรถรอบหลายจังหวัดอีกแล้ว (. ไปส่งลูกที่ชลบุรี ไปซีคอน. แล้วขับรถไปทางฝั่งธนบุรี แล้วขับรถกลับบ้านที่สมุทรปราการ โอโห้...) ด้วยความที่ตัวคุณแม่เองก็ติดภารกิจว่าจะต้องคอยดูแลเอมิตอนกลางวันต้องจัดการเรื่องอาหารกลางวัน แล้วต้องไปดูเอมิเรียนว่ายน้ำต่อในตอนบ่าย. เลยเป็นหน้าที่อันใหญ่หลวงของยูริที่จะต้องไปเป็นเพื่อนพาคุณพ่อไปทำธุระทั้งหลายทั้งปวงให้เสร็จในวันนี้ เดิมทีพอยูริรู้ว่าต้องไปกับคุณพ่อก็รีบบอกเลยว่า ไม่ชอบโรงพยาบาล อาหารที่นู้นไม่อร่อย(มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ย). ไม่อยากไปไหนจะอยู่กับคุณแม่. คุณแม่เลยลำดับเหตุการณ์และเหตุผลให้ฟังว่าเดี๋ยวคุณพ่อไม่มีเพื่อน ส่วนคุณแม่จะทิ้งพี่เอมิไว้คนเดียวก็ไม่ได้เพราะต้องดูแลเรื่องอาหารกลางวัน แล้วต้องรับกลับเองด้วย คุณพ่อไปทำธุระคนเดียวเหงาแย่เลยวันนี้ขอให้ยูริช่วยพาคุณพ่อไปทำธุระหน่อยนะคะ. ยูริก็เลยตกลงที่จะไปกับคุณพ่อ
       จนกระทั่งตอนเย็น คุณแม่กับเอมิกลับมาถึงบ้านแล้ว ฝนกำลังตกอย่างหนักและลมแรงด้วย ชักจะเป็นห่วงคุณพ่อกับคุณลูกเลยโทรถามสรุปว่ายังขับรถไปไม่ถึงโรงพยาบาลเลย แต่มันเลยเวลาที่คุณหมอนัดแล้วนี่นา. เลยบอกให้รีบโทรแจ้งเคานเตอร์ตา ว่าให้คุณหมอช่วยรอก่อนอย่าเพิ่งรีบกลับใกล้จะไปถึงแล้ว คุณพ่อเล่าว่าฝนตกหนักมากตั้งแต่ที่ซีคอนจนขับไปถึงรพ.  ช่วงที่อยู่กลางทางคุณพ่อกลัวว่าจะไปเสียเที่ยวก็เลยบอกยูริว่า" ฝนตกหนักอย่างงี้เราขับรถกลับบ้านกันเถอะสงสัยไปไม่เจอคุณหมอแน่ๆ".  ยูริฟังแล้วตอบกลับมาว่า "คุณพ่อขาในเมื่อเราตั้งใจจะมาหาหมอแล้ว แล้วเนี่ยก็ขับรถมาแล้ว เราตั้งใจมาหาหมอ แล้วไม่ใช่เหรอค่ะ ยังไงเราก็ต้องไปให้ถึงโรงพยาบาลค่ะ ไปต่อเลยค่ะคุณพ่อ"ว่าแล้วคุณพ่อก็มีกำลังใจขับรถฝ่าฝนตกหนักต่อไป. 
        คุณแม่รอจนกระทั่งจะสองทุ่ม เอ ทำไมยังไม่กลับมาหนอ.  สักพักก็ได้ยินเสียงรถจอดที่หน้าบ้าน กลับมากันแล้วคุณพ่อกับคุณลูก เจอหน้ายูริก็เลยถามว่า"วันนี้พาคุณพ่อไปหาหมอเป็นยังไงบ้างหาหมอทันหรือเปล่าค่ะ".    ยูริก็ตอบกลับมาว่า  "คุณพ่อไปทันค่ะคุณหมอกำลังจะกลับพอดี เกือบไม่ได้เจอแล้ว เนี่ยยังโชคดีนะค่ะไปแล้วหมอยังอยู่. เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ.  คุณแม่รู้ไหมค่ะคุณพ่อแวะที่ซีคอนนานมาก เดินไปร้านแว่น เดินดูจอภาพ ดูโทรศัพท์เดินไปนู้นเดินไปนี่ เดินอยู่ตั้งนานแน่ะกว่าจะไปหาหมอ".  ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ คุณลูกยังคงเล่าต่ออีกว่า ถ้าหนูไม่ได้ไปด้วยสงสัยคุณพ่อไม่ได้ไปหาหมอแน่ ๆเลย.  (ขอบใจนะจ๊ะยูริสาวน้อยของคุณแม่ ที่ช่วยดูแลพาคุณพ่อไปหาหมอได้สำเร็จ ไม่งั้นคุณพ่อคงจะเพลินกับน้องไอทีที่ห้างซะจนลืมเวลาเลยล่ะมั้ง)